´¿Senorita, sabe usted donde está el parada de Chillán?´

De schemering is al ingetreden en volgens de prognose had ik allang in mijn beoogde reisdoel Chillán moeten zijn.
Echter heb ik nog geen busterminal gezien en die zou er wel moeten zijn aangezien dit een grote stad is, althans dat is tot nu toe altijd het geval geweest. Eerder heb ik voor een stuk van 300km nog 6 uur in de bus gezeten omdat deze zo nodig bij elke halte moest stoppen. En werkelijk OVERAL leek wel een halte te zijn en in elke stad werd uitgebreid gestopt bij de terminal.

´¿Chillán?´ zegt ze. ´Chillán es muy atrás´.
Oftewel, de bus heeft mijn geplande reisdoel reeds gepasseerd...
Er blijkt geen stop in Chillán centrum te zijn, alleen aan de rand van de stad.
Ik ben er dan ook niet rouwig om dat ik nog in de bus zit. Het laatste waar ik op zit te wachten is in het donker uitzoeken hoe ik in het centrum kom.
Alsof ik dit al voelde aankomen had ik reeds na vertrek van de bus uit San Fernando in mijn beste Spaans mijn ticket verlengd naar het einddoel van de bus, Temuco (CENTRUM!). Ik weet niet of dit gangbaar is, de dienstdoende conducteur stak de 2.000 peso wel erg snel in zijn zak en voor 2,5 uur rijden is € 2,60 wel erg weinig. Maar ik zit!

De moraal: niets gaat precies zoals verwacht maar ook daar vind ik mijn weg in.
Ik heb dus ook nagenoeg geen planning en dat bevalt prima!

Het begon allemaal voortvarend: de trein van Halfweg CS naar Frankfurt deed er geen 6 uur maar 4,5 uur over. Waar de NS (zelfs al betreft het geen Fyra) al genoeg moeite heeft om op tijd te komen rijdt de Duitse equivalent even 1,5 uur van de reistijd af. I´m a fan!
Vervolgens was het Engels van de luchthavenmedewerkers gelukkig superieur aan mijn Duits waardoor ik al snel bij de counter van luchtvaartmaatschappij TAM stond. Zo snel dat de gehele counter nog niet geopend was. Tezamen met een handvol Brazilianen wachtte ik het openen van de counter geduldig af.
Na een heerlijk avondmaal en dito biertje resteerde mij nog drie uur wachten en dat allemaal dankzij de Duitse efficientie!!
De gratis wifi van de VIP-lounge van Lufthansa die tegenover mijn gate gehuisvest was verschafte mij onbedoeld toegang tot internet. Dankbaar maakte ik hier gebruik van zodat ik nog net Cavani 0-1 zag maken tijdens AJAX - PSG.
Niet veel later knalde mijn stream eruit. Dat was niet erg: het was al boarding time en bovendien was PSG de bovenliggende partij. Een simpele 0-3 nederlaag lag m.i. in het verschiet. Dat werd mij dus bespaard:).
Voor de 1-1 die zou volgen zou ik op dat moment direct getekend hebben!

Na enkele gesprekken met mijn medepassagiers viel ik in een welverdiende slaap om tussendoor slechts wakker te worden door koffie. Niet de geur van verse koffie, maar de onwelriekende geur van tweedehands koffie van de man naast mij. Zelden zo een penetrante vieze koffiegeur geroken.
Desondanks was dit met afstand mijn beste transatlantische vlucht: van de 12 uur die de vlucht Frankfurt-Sao Paolo duurde heb ik 10 uur geslapen. Like a baby!!

Alsof dat niet genoeg was sliep ik ook de halve vlucht van SP naar Santiago. Heerlijk!
Het eerste aangezicht van Santiago was minder fraai.. Alles grijs en grauw.. Het leek wel winter..
´Oh ja, het is ook winter hier, haha´, corrigeerde ik mezelf nog net voor dat het vliegtuig contact maakte met de grond.