Valparaiso
Door: Jelle van Nieuwburg
Blijf op de hoogte en volg Jelle
26 September 2014 | Chili, Valparaíso
Eigenzinnig, kleurrijk en gastvrij.
Haar relief laat je bloeden voor haar schoonheid, gebouwd op diverse heuvels is alleen al boodschappen doen topsport. Voor de minder fitte stadsgenoot zijn er liften, negen in totaal.
Ooit als belangrijkste haven van het Zuidamerikaanse continent, had ze een enorme aantrekkingskracht op de rijken der aarde die allen in het centrum van de rijkdom wilden verblijven. De opening van het Panamakanaal deed de economische activiteit doodbloeden, maar de extravagante vertrekken van de rijken zijn een permanent souvenir van haar verleden (mede dankzij het feit dat ze allen op de Unesco werelderfgoedlijst genoteere zijn, hetgeen inhoudt dat het exterieur van de panden niet gewijzigd mag worden. Er staan diverse panden, op de gevel na nagenoeg weggegvaagd door de branden, die in gerestaureerd moeten worden in originele staat. Kosten voor de eigenaar). Meer nog steken ze enorm af tegen de rest van het straatbeeld, met haar veelheid aan kleine, simpele huisjes van huidige bewoners.
Die zijn, evenals de viervoeterige stadgenoten meer dan gastvrij. Het aantal honden dat verstoken is van een huis is voor Nederlandse begrippen enorm. Territoriaal zijn ze gelukkig niet. Meermaals gidsen ze je kilometers lang door hun stad, zonder bijbedoeling.
Vanaf de kustlijn tekent een veelvoud aan heuvels duidelijk zichtbaar het landschap.
Elk van deze cerro's kent zijn eigen subcultuur, met elk hun eigen trotse bewoners. Haar huizen steken fel af tegen elkaar, in de meest uiteenlopende kleuren zijn ze getooid.
Het draagt allemaal bij aan haar unieke karakter. Het mag geen verrassing heten dat een bovengemiddeld aantal kunstenaars hier vertoeft of als geboortegrond mag noemen.
Ze is toch echt Duits, maar ze spreekt nagenoeg vloeiend Nederlands. Opmerkelijk.
De in Utrecht werkende Kirstin (het kost ondanks haar Nederlands een paar keer voordat ik deze voor mij unieke naam goed overneem) staat er wat verdwaald bij. Ze kan haar hostel niet vinden. Die blijkt naast ons (Duitser Angelo en ik) hostel Fischer te liggen in de zich als straat voordoende steeg. Gezamenlijk nemen we deel aan de 'tours for tips'.
Hostel Fischer is niet de enige Duitse invloed. De vrijwillige brandweer draagt immer de letters 'feuerwehr' (bewonderingswaardig is het feit dat ze kampt met een wachtlijst. Te verklaren vanwege de vele branden als gevolg van alle aardbevingen die Valparaiso teisteren. Niet geheel onlogisch, al liggende op een breuklijn), er zijn diverse winkels die een Duitse naam dragen en er is zelfs een 'Avenida Alemania'. De Duitse connectie vindt geen toelichting in de tour maar is nadrukkelijk aanwezig.
Hoogtepunt zijn de 'murals', wandbeschilderigen van veelal graffiti die als een rode draad te stad aan elkaar naait. Prachtig, omvangrijk en talloos.
Ze is de mooiste Chileense die ik gezien heb tot nu toe. De serveerster van de bar die aangedaan wordt na een gezamenlijk etentje van een combinatie van bezoekers van de tour en gasten van hostel 'Fischer' (zoals het Britse koppel Launa en Stuart, eerder ontmoet in Santiago).
Een melee van lichte misselijkheid van een op straat gekocht broodje kip, gebrek aan het machtig zijn van de Spaanse taal, enige verlegenheid en haar collega's die haar als een menselijk schild lijken te omringen, beperken mijn iniatieven. Echter opgelucht door het feit dat er eveneens erg aantrekkelijke Chileensen rondlopen verruil ik vergezeld door Kirstin eerder dan de rest de bar voor mijn bed (solo, voor de duidelijkheid).
Een zodanige indruk hebben ze gemaakt, de murals: Fransman Jeremy (lijkt als twee druppels Sauvignon op Jamai en kan ondanks zijn drietaligheid en nagenoeg foutloze Engels zijn Franse accent niet lozen, Atacama desert wordt Atacama dessert. Alsof het een nagerecht betreft), Finse 'runaway' Jonna (negentien lentes jong, aankomen waaien op het continent als au-pair, zonder ook maar een woord Spaans te kunnen. Nogal lastig als je werkgever enkel Spaans spreekt. Dat leverde niet het gewenste resultaat op en sindsdien 'on the run'), Angelo, Kirstin (met haar korte haar, bleke huid en smalle gezicht niet mijn type, maar wat een ogen en intelligentie) besluiten daags na de tour een 'open air tour' te doen, wat niets anders is dan een route door de stad om de op de kaart aangeduide murals waar te nemen.. Meeste indruk, tevens bij de heren, maakt de 'flower of inspiration' waarvan ik de tuin van nobelprijswinnaar Pablo Naruda beroof en welgemeend aanreik aan beider dames in ons gezelschap. De woning van Pablo Naruda is toegankelijk, zij het voor een onevenredig prijskaartje. Niet alleen Nederlanders zijn zuinig, unaniem passen we dankbaar voor het betreden ervan.
Visueel niet zo een vruchtbare onderneming, dit zelfverklaard openluchtmuseum, maar voor een korte vriendschap een groot succes: gezamenlijk brengen we de avond door, dat met een uitgedund gezelschap eindigt in de plaatselijke discotheek 'Mascara'. Het miniatuurboeket eerder ontvreemd uit dhr. Naruda's tuin heeft zijn uitwerking niet gemist. Zelfs met de grootste bescheidenheid kan ik de toegenomen interesse van Jonna en Kirstin niet ontkennen. Jonna laat de Mascara bij gebrek aan toenadering voor wat het is en aangevuld met Francaise Clara verkassen Jeremy, Kirstin en ik naar de meest opzienbarende discotheek die ik heb gezien.
Haar kleur en interieur vertoont meer wat ik me bij een bunker voorstel. De muziek kent geen gelijke, maar gaat door voor Chileense jaren tachtig en negentig muziek. Letterlijk onbeschrijflijk. In zaal twee wordt de Europese equivalent de ether in geslingerd, hetgeen door een elk van ons meer gewaardeerd wordt.
Mijn voorkeur voor een Italiaanse vrouw (dat accent kent geen gelijke) ruil ik met elke slok en pas in voor een preferentie voor een Franse, maar de woorden die Kirstin aan Jeremy openbaart ('they are probably kissing right now') zijn helaas ver van de waarheid. Als ik Clara later vraag om mij een nieuwe taal te leren bedoel ik niet het stortvloed aan Frans en Spaans dat mij tussen 04:00 en 5:00 verstoken houdt van mijn bed. Goedbedoeld maar zo naief.
Met een fluistertoon het volume van een normale conversatie ruimschoots overstijgt, wekt Venetiaan Massimo Belletti de andere helft van de kamer. Het intredende licht van de naderende ochtend zal wordt met de minuut aanweziger. Meneer Belletti heeft een nogal ongewone ervaring meegemaakt en het delen ervan kan niet wachten tot 'morgen'. Met zijn twee meter, lange haar, strakke gelaat, afwisselend dreigende blik en schaterlach en die met zijn kledingkeuze zo weggelopen lijkt te zijn van de set van de Pirates of the Carribean' is hij zelf ook nogal een vreemde ervaring. Ondanks dat ik in een poging mijn Italiaanse vocabulaire te illustreren zijn favoriete club beledig ('favanculo ac milan!!!') was er eerder die dag direct sprake van een klik. Onze ontmoeting werd toen abrupt gestaakt maar vind na een interval van zo een tien uur tegen het ochtendgloren dus doorgang.
'Jelley..' zegt hij met een stem die enig ontzag lijkt aan te duiden. 'You never believe what happened to me'. Hij is duidelijk nog niet bekomen van de schrik. 'I walked in this bar, there was not a single person..' vervolgt hij. 'This guy served me my beer and locked the door. Starting cooking for me and served more beer. Six hours straight and insisted on me not paying for it'. Een nogal bizarre uiting van gastvrijheid, gegijzeld worden in een bar, deel ik zijn mening. Een grotere glimlach dan dit verhaal echter, veschijnt er in mij als Massimo in zijn poging om naar het toilet te gaan ineens met zijn twee meter waterpas ligt in de slaapkamer. Een hartstochtelijke serenade van Italiaanse scheldwoorden vult de kamer.
Een Argentijnse invasie verdringt me uit het hostel. Werkelijk alle hostels in een straal van de eerste kilometers van het centrum zijn volgeboekt hetgeen betekent dat wij het bij een langer verblijf in Valparaiso het hogerop moeten zoeken. Van de zogenaamde stormloop aan Argentijnsen is overigens helaas verder niets te merken.
De Chileense zeehelden van weleer, veelal geeerd met een straatnaam in vrijwel iedere plaats, krijgen middels het maritieme museum eindelijk een gezicht. De Chileense propaganda aldaar is zeer extensief, zelfs een afgeraffeld bezoek neemt twee uur in beslag. Mede mogelijk gemaakt door de meer dan trotse bewaker die plots optreedt als gids en bij elke onbetekenend ogende relikwie transformeert in een spraakwaterval, enkel onderbroken door zijn tot slapen geroerde toehoorders.
De dag komt evenals ons samenzijn tot een einde. Jeremy, Kirstin, Jonna en Massimo..
Allen vertrekken ze zo snel als ze gekomen zijn en zullen enkel in mijn herinnering aan Valparaiso voortleven.
Een dagje in het nabijgelegen Vina del Mar, dat nergens kan illustreren waarom ze zo geroemd wordt, later neem ik te Santiago ook afscheid van Angelo en ben ik weer helemaal solo.
Haar relief laat je bloeden voor haar schoonheid, gebouwd op diverse heuvels is alleen al boodschappen doen topsport. Voor de minder fitte stadsgenoot zijn er liften, negen in totaal.
Ooit als belangrijkste haven van het Zuidamerikaanse continent, had ze een enorme aantrekkingskracht op de rijken der aarde die allen in het centrum van de rijkdom wilden verblijven. De opening van het Panamakanaal deed de economische activiteit doodbloeden, maar de extravagante vertrekken van de rijken zijn een permanent souvenir van haar verleden (mede dankzij het feit dat ze allen op de Unesco werelderfgoedlijst genoteere zijn, hetgeen inhoudt dat het exterieur van de panden niet gewijzigd mag worden. Er staan diverse panden, op de gevel na nagenoeg weggegvaagd door de branden, die in gerestaureerd moeten worden in originele staat. Kosten voor de eigenaar). Meer nog steken ze enorm af tegen de rest van het straatbeeld, met haar veelheid aan kleine, simpele huisjes van huidige bewoners.
Die zijn, evenals de viervoeterige stadgenoten meer dan gastvrij. Het aantal honden dat verstoken is van een huis is voor Nederlandse begrippen enorm. Territoriaal zijn ze gelukkig niet. Meermaals gidsen ze je kilometers lang door hun stad, zonder bijbedoeling.
Vanaf de kustlijn tekent een veelvoud aan heuvels duidelijk zichtbaar het landschap.
Elk van deze cerro's kent zijn eigen subcultuur, met elk hun eigen trotse bewoners. Haar huizen steken fel af tegen elkaar, in de meest uiteenlopende kleuren zijn ze getooid.
Het draagt allemaal bij aan haar unieke karakter. Het mag geen verrassing heten dat een bovengemiddeld aantal kunstenaars hier vertoeft of als geboortegrond mag noemen.
Ze is toch echt Duits, maar ze spreekt nagenoeg vloeiend Nederlands. Opmerkelijk.
De in Utrecht werkende Kirstin (het kost ondanks haar Nederlands een paar keer voordat ik deze voor mij unieke naam goed overneem) staat er wat verdwaald bij. Ze kan haar hostel niet vinden. Die blijkt naast ons (Duitser Angelo en ik) hostel Fischer te liggen in de zich als straat voordoende steeg. Gezamenlijk nemen we deel aan de 'tours for tips'.
Hostel Fischer is niet de enige Duitse invloed. De vrijwillige brandweer draagt immer de letters 'feuerwehr' (bewonderingswaardig is het feit dat ze kampt met een wachtlijst. Te verklaren vanwege de vele branden als gevolg van alle aardbevingen die Valparaiso teisteren. Niet geheel onlogisch, al liggende op een breuklijn), er zijn diverse winkels die een Duitse naam dragen en er is zelfs een 'Avenida Alemania'. De Duitse connectie vindt geen toelichting in de tour maar is nadrukkelijk aanwezig.
Hoogtepunt zijn de 'murals', wandbeschilderigen van veelal graffiti die als een rode draad te stad aan elkaar naait. Prachtig, omvangrijk en talloos.
Ze is de mooiste Chileense die ik gezien heb tot nu toe. De serveerster van de bar die aangedaan wordt na een gezamenlijk etentje van een combinatie van bezoekers van de tour en gasten van hostel 'Fischer' (zoals het Britse koppel Launa en Stuart, eerder ontmoet in Santiago).
Een melee van lichte misselijkheid van een op straat gekocht broodje kip, gebrek aan het machtig zijn van de Spaanse taal, enige verlegenheid en haar collega's die haar als een menselijk schild lijken te omringen, beperken mijn iniatieven. Echter opgelucht door het feit dat er eveneens erg aantrekkelijke Chileensen rondlopen verruil ik vergezeld door Kirstin eerder dan de rest de bar voor mijn bed (solo, voor de duidelijkheid).
Een zodanige indruk hebben ze gemaakt, de murals: Fransman Jeremy (lijkt als twee druppels Sauvignon op Jamai en kan ondanks zijn drietaligheid en nagenoeg foutloze Engels zijn Franse accent niet lozen, Atacama desert wordt Atacama dessert. Alsof het een nagerecht betreft), Finse 'runaway' Jonna (negentien lentes jong, aankomen waaien op het continent als au-pair, zonder ook maar een woord Spaans te kunnen. Nogal lastig als je werkgever enkel Spaans spreekt. Dat leverde niet het gewenste resultaat op en sindsdien 'on the run'), Angelo, Kirstin (met haar korte haar, bleke huid en smalle gezicht niet mijn type, maar wat een ogen en intelligentie) besluiten daags na de tour een 'open air tour' te doen, wat niets anders is dan een route door de stad om de op de kaart aangeduide murals waar te nemen.. Meeste indruk, tevens bij de heren, maakt de 'flower of inspiration' waarvan ik de tuin van nobelprijswinnaar Pablo Naruda beroof en welgemeend aanreik aan beider dames in ons gezelschap. De woning van Pablo Naruda is toegankelijk, zij het voor een onevenredig prijskaartje. Niet alleen Nederlanders zijn zuinig, unaniem passen we dankbaar voor het betreden ervan.
Visueel niet zo een vruchtbare onderneming, dit zelfverklaard openluchtmuseum, maar voor een korte vriendschap een groot succes: gezamenlijk brengen we de avond door, dat met een uitgedund gezelschap eindigt in de plaatselijke discotheek 'Mascara'. Het miniatuurboeket eerder ontvreemd uit dhr. Naruda's tuin heeft zijn uitwerking niet gemist. Zelfs met de grootste bescheidenheid kan ik de toegenomen interesse van Jonna en Kirstin niet ontkennen. Jonna laat de Mascara bij gebrek aan toenadering voor wat het is en aangevuld met Francaise Clara verkassen Jeremy, Kirstin en ik naar de meest opzienbarende discotheek die ik heb gezien.
Haar kleur en interieur vertoont meer wat ik me bij een bunker voorstel. De muziek kent geen gelijke, maar gaat door voor Chileense jaren tachtig en negentig muziek. Letterlijk onbeschrijflijk. In zaal twee wordt de Europese equivalent de ether in geslingerd, hetgeen door een elk van ons meer gewaardeerd wordt.
Mijn voorkeur voor een Italiaanse vrouw (dat accent kent geen gelijke) ruil ik met elke slok en pas in voor een preferentie voor een Franse, maar de woorden die Kirstin aan Jeremy openbaart ('they are probably kissing right now') zijn helaas ver van de waarheid. Als ik Clara later vraag om mij een nieuwe taal te leren bedoel ik niet het stortvloed aan Frans en Spaans dat mij tussen 04:00 en 5:00 verstoken houdt van mijn bed. Goedbedoeld maar zo naief.
Met een fluistertoon het volume van een normale conversatie ruimschoots overstijgt, wekt Venetiaan Massimo Belletti de andere helft van de kamer. Het intredende licht van de naderende ochtend zal wordt met de minuut aanweziger. Meneer Belletti heeft een nogal ongewone ervaring meegemaakt en het delen ervan kan niet wachten tot 'morgen'. Met zijn twee meter, lange haar, strakke gelaat, afwisselend dreigende blik en schaterlach en die met zijn kledingkeuze zo weggelopen lijkt te zijn van de set van de Pirates of the Carribean' is hij zelf ook nogal een vreemde ervaring. Ondanks dat ik in een poging mijn Italiaanse vocabulaire te illustreren zijn favoriete club beledig ('favanculo ac milan!!!') was er eerder die dag direct sprake van een klik. Onze ontmoeting werd toen abrupt gestaakt maar vind na een interval van zo een tien uur tegen het ochtendgloren dus doorgang.
'Jelley..' zegt hij met een stem die enig ontzag lijkt aan te duiden. 'You never believe what happened to me'. Hij is duidelijk nog niet bekomen van de schrik. 'I walked in this bar, there was not a single person..' vervolgt hij. 'This guy served me my beer and locked the door. Starting cooking for me and served more beer. Six hours straight and insisted on me not paying for it'. Een nogal bizarre uiting van gastvrijheid, gegijzeld worden in een bar, deel ik zijn mening. Een grotere glimlach dan dit verhaal echter, veschijnt er in mij als Massimo in zijn poging om naar het toilet te gaan ineens met zijn twee meter waterpas ligt in de slaapkamer. Een hartstochtelijke serenade van Italiaanse scheldwoorden vult de kamer.
Een Argentijnse invasie verdringt me uit het hostel. Werkelijk alle hostels in een straal van de eerste kilometers van het centrum zijn volgeboekt hetgeen betekent dat wij het bij een langer verblijf in Valparaiso het hogerop moeten zoeken. Van de zogenaamde stormloop aan Argentijnsen is overigens helaas verder niets te merken.
De Chileense zeehelden van weleer, veelal geeerd met een straatnaam in vrijwel iedere plaats, krijgen middels het maritieme museum eindelijk een gezicht. De Chileense propaganda aldaar is zeer extensief, zelfs een afgeraffeld bezoek neemt twee uur in beslag. Mede mogelijk gemaakt door de meer dan trotse bewaker die plots optreedt als gids en bij elke onbetekenend ogende relikwie transformeert in een spraakwaterval, enkel onderbroken door zijn tot slapen geroerde toehoorders.
De dag komt evenals ons samenzijn tot een einde. Jeremy, Kirstin, Jonna en Massimo..
Allen vertrekken ze zo snel als ze gekomen zijn en zullen enkel in mijn herinnering aan Valparaiso voortleven.
Een dagje in het nabijgelegen Vina del Mar, dat nergens kan illustreren waarom ze zo geroemd wordt, later neem ik te Santiago ook afscheid van Angelo en ben ik weer helemaal solo.
-
02 Januari 2015 - 08:44
Simone Ikink:
Hoi Jelle,
De beste wensen voor 2015!!!
Hoop dat je een goed/mooi/gezellig oud en nieuw hebt gehad daar waar je was.
Wat schrijf je toch goed! En leuk met al die foto's.
Ik hou het kort, ondanks dat ik alle tijd heb... 2 januari en de dag begint goed met stroomuitval op werk haha.
Ik zie uit naar je volgende reisverslag!
Doe voorzichtig en geniet!
Groetjes Simone
-
02 Januari 2015 - 09:15
Arlito :
Aahh mi hermano!!!
Ombte beginnen natuurlijk de en al het goeds voor het nieuwe jaar!!
ik hoop dat je een fantastische avond slash nacht gehad hebt die zijn equivalent niet kent.
Net als de voetbalverslagen heb je het schrijven nog steeds in je zitten, het leest heerlijk weg en
de metaforen die je zo nu en dan de ether in slingerd zijn niet van de blauwe lucht broer!
Wat een character moet het zijn he, die massimo, gegijzeld in een bar... hahaha heerlijk!
Hier gaat alles zijn welbekende spreekwoordelijke gangetje, oudejaarsnacht vrij rustig verlopen.
met zn allen bij pepijntje gezeten met een hoop vertier. Rond acht uur thuis in ze mornin.
Ik moet wel zeggen dat door de indrukwekkende manier waarop jij valparaiso beschrijft ik - waarschijnlijk
meerdere zielen met mij- erg nieuwsgierig ben geworden. Alhoewel, als ik mijn ogen sluit ben ik er gewoon.bij en zie ik het kraakhelder voor me, nagoed so much for fantasy bro.
Geniet van je reis, de omgeving en de lieve soms bijzondere mensen.om je heen.
Heel veel liefs en hugs and all broeder!!! -
02 Januari 2015 - 15:05
Margreet:
Hey Jelle!
Allereerst de aller beste wensen voor 2015!!!! Heb weer genoten van je verslag , je belevenissen en je foto's!!! Je ziet er goed uit. -
02 Januari 2015 - 18:25
Diana:
Hoi Jelle,
Allereerst de allerbeste wensen voor 2015 dat je nog maar mooie dingen mag meemaken en dat wij er gewoon een beetje bij zijn als we je verslagen lezen. Zo te zien geniet je van elk moment. Ga zo door we kijken al weer uit naar het volgende verslag. Groetjes, geniet en doe voorzichtig. Diana -
02 Januari 2015 - 18:38
Wietske:
Hai die Jelle
GELUKKIG NIEUW JAAR. Bij ons was het heel erg gezellig en mooi vuur werk. We hopen dat jij ook genoten hebt van een fijne jaar wisseling en dat het maar een heel goed begin van 2015 voor jou mag zijn.
Ik begrijp dat je je verslagen weer terug hebt?? In ieder geval was het fijn om wat van je te horen en je verslag te lezen. De foto's brengt ons weer wat dichter tot elkaar. Je ziet er goed uit, hoop dat dat na de jaar wisseling nog steeds zo is. HA -
02 Januari 2015 - 23:08
Je Vader:
Hallo Jelle ,weer mooie verhalen van je ,prachtig om te lezen Erg leuk dat je zo nu en dan mede reizigers treft Zo te zien hoef je geen honger te lijden met die grote borden eten .Hoop dat je een leuke jaarwisseling gehad hebt ,bij ons lekker rustig bij vrienden in Zaandam geweest groeten papa . -
03 Januari 2015 - 15:23
Je Moeder Ton:
Lieve Jelle,
Gelukkig Nieuwjaar en veel liefde voor 2015!!
Ik hoop dat het goed met je gaat.
Heerlijk genieten van je reis zo ver van huis.
En ik hoor graag van je.
Met mij gaat het perfect.
Lieve Jelle ik hoopje gauw weer te zien.
Liefs van mamma en kusjes xxxxxx -
05 Januari 2015 - 17:16
Flip Lammers:
Ha die Jelley,
Nog de beste wensen voor 2015 man. Maar een mooi jaar gaat het voor jou volgens mij wel worden als jij zo door gaat. Nooit geweten dat jij zoveel schrijftalent hebt, ik geniet ervan.
Mocht jij nog in SP komen Veron is weer thuis dus laat het mij dan weten dan breng ik jullie in contact.
Tonnie en ik zijn van plan om in november naar Brazilie te gaan dus ik reken op wat tips.
Groeten Flip -
20 Januari 2015 - 23:47
Vin:
Mooi stukkie weer! De alinea met het verhaal over Massimo toverde meteen een glimlach op m'n smoelwerk... Jammer genoeg maken we dat hier niet snel mee, rekening wordt eerder met een vork geschreven dan weggelaten...
Nog een paar maanden verslagen te gaan begrijp ik aangezien nu de verslagen van eind September erop komen te staan? Ben benieuwd, we houden het in de gaten!
Spreek je man,
Vin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
