Picilemu

Twee taxichauffeurs?'. Totdat de vermeende tweede taxichauffeur uitstapt, ben ik die mening toegedaan. Het leek me nogal een inefficiente bezettingsgraad, twee chauffeurs per passagier maar het zal niet de eerste keer zijn dat de Chileen het wat minder nauw neemt.
Ik bevind me in een zogenaamde 'collectivo'. Een taxi die gedeeld wordt met anderen en daardoor goedkoper. Een ander voordeel is dat hoe meer zielen, hoe meer kennis. Hetgeen nogal van pas komt als blijkt dat de bestuurder van de taxi niet weet waar mijn hostel gevestigd is. Taxichauffeur nr. 2 helpt ons beiden op weg.
Donker is het inmiddels, mede te danken aan de bus Santiago-Picilemu die de stopfrequentie van een stadsbus aanhield gedurende zo een driehonderd kilometer.
Als klein kustplaatsje is ze dan ook niet makkelijk bereikbaar, Picilemu. Grootste wapenfeit is de 'best linksbrekende golf van Chili' en met haar kustlijn van plus vierduizend kilometer wil dat wel wat zeggen. Overigens niet dat ik hier gebruik van maken, mijn surfcapaciteiten zijn daarvoor niet toereikend. Maar het was maar een klein stukje op de kaart en als ik hier dan toch in de buurt ben, kan ik het net zo goed even proberen. Niet gesurfd is altijd mis:)

Gastvrij is het ontvangst, aangekomen bij het hostel. Een glas rode wijn en een bord met eten. Althans, het bord dient nog gevuld te worden. Een groot kampvuur is benodigd op de gigantische pan te huisvesten. Een aantal Chileense, Duitse, Canadese en Amerikaanse pogingen zien de Argentijnen met lede ogen aan alvorens zij besluiten een demonstratie te geven. Van een cultuur waar de barbecue zo een prominente plaats inneemt, mag je ook niet anders verwachten. Desalniettemin is de daaropvolgende glimach op mijn gelaat breed: vermakelijk op te zien hoe zij het stereotype bevestigen want binnen enkele minuten ontwikkeld zich een aardig vuurtje. Daarbij is een vol bord weer een stap dichterbij, niet geheel onbelangrijk na een onmoedwillige vasteperiode van vijf uur.

Een enorme pan betrekt het perfect gloeiende vuur. Elke hieropvolgende stap wordt beter: tien uien, een bol knoflook, een paar kilo kip, twee kilo risotto, peper en zout en kaas. Vredig tezamen smoren ze onder aanblik van een tiental hongerige aanschouwenden.

Mijn bed is goed voor mij geweest. Maar wakker is wakker. Ik ben hier om te surfen en surfen zal ik. Rennend in een wetsuit dat nogal wat te wensen overlaat en zonder schoentjes of handschoenen ren ik tien minuten naar het strand. De daaropvolgende warmte is meer dan welkom als isolatie tegen het koude water. Het ijskoude water. Ik ben dan ook de enige met zonder handschoenen en schoenen en bij gebrek aan activiteit op het water is dit nogal te merken. Drie golfjes en een uur later verteld mijn verstand mijn hart dat ze beter even het water uit kan gaan wilt ze dit overleven. Later zal het vast wel warmer zijn bedenk ik me.
s'Middags echter heeft iemand mijn maat wetsuit 'geleend' en de enige maat die met mij overeenkomt vertoont nogal wat 'oneffenheden' (eigenlijk, gaten)...
Evengoed probeer ik het en met wat meer en betere golven dit dagdeel heb ik voorlopig het gelijk aan mijn zijde. Een uur later MOET ik echter het water uit want ik voel mijn handen nauwelijks, de tien minuten rennen terug en de douche van een kwartier die nodig zijn wil ik alles weer normaal voelen spreken boekdelen.

Bitter is ze, de eerste slok maté. Maté is een soort thee dat een beetje Argentijn de hele dag door drinkt. Zo ook Fernando, Nacho en Ezequiel. Uitgenodigd worden in een matérondje is niet vanzelfsprekend dus ik voel me vereerd en verplicht om het een kans te geven. En zowaar, elke slok wordt beter en ik word 'lid' van hun matéritueel.
Mooi moment om een beetje Spaans te oefenen tegelijkertijd.

Mijn geplande laatste nacht is het hostel volgeboekt. Bij de gratie van een van de hostelmedewerksters kan ik in de 'staff room' slapen, aan gastvrijheid wederom geen gebrek.
De stormloop aan gasten die het weekend hier verblijven en de drukte die daarmee gepaard gaat, het feit dat zij merendeels hun Amerikaanse arrogantie niet thuisgelaten hebben, het gebrek aan goed materiaal en toereikende surfcapaciteiten en geen aanwezigheid van alternatieve activiteiten zorgen ervoor dat ik het na twee nachten voor gezien houd hier.
Picilemu uitkomen is nog moeilijker dan inkomen: waar doorgaans elke vijf minuten een taxi het hostel passeert, wacht ik nu een uur bij de bushalte (in het kader van kansspreiding). Na veertig minuten ben ik het zat en besluit te lopen. Na nog geen vierhonderd meter doemen achter mij de contouren van een bus op. De ironie viert hoogtij. (En in tegenstelling tot de heenweg stopt deze bus niet om de vierhonderd meter)
Ook de bussen naar een volgende bestemming zijn niet talrijk. Nog eens twee uur wachten..
De meeste deining in Picilemu was helaas niet op het water...